wtorek, 15 kwietnia 2014

10. (Prawie) publikacja książki - czyli jestem (prawie) sławna i bogata

Piszę powieść. Tak, wiem, zaczynam z grubej rury, ale nic na to nie poradzę. Po prostu - jakoś tak wyszło. Pewnego słonecznego (albo i nie, nie wiem, nie zwracam na takie rzeczy uwagi) dnia, kiedy to nudziłam się niemożebnie na jednej wyjątkowo paskudnej lekcji zwanej wychowaniem fizycznym - nadal nie ćwiczę po tej całej historii z kołnierzem, czy jeszcze kiedyś zagram na skrzypcach? - skończyłam czytać akurat Ucztę Platona. Nie mam już pojęcia, jakim dziwnym strumieniem popłynęły moje myśli (mówi się tak? Bo brzmi cokolwiek dziwnie), w każdym razie w pewnym momencie doszłam do wniosku, że fajnie byłoby napisać powieść filozoficzną. Ale z jakąś akcją. I morderstwem. I z jakimś tró loffem głównej bohaterki.

I tak to się zaczęło...


Na początku planowałam zrobić groteskę lub parodię tych wszystkich blogasków, gdzie obowiązkowy jest lekki makijaż i schodzenie na śniadanie, ale nagle się okazało, że do Mrożka mi jeszcze troszenieńkę brakuje. To przekształciłam całość w kryminał, uwzględniłam różne psychologiczne aspekty, dodałam nieco realistycznych scen i...wpadłam. Zakochałam się w swoim dziele. Miłość od pierwszego wrażenia i takie tam duperele. W każdym razie zaczęłam na poważnie myśleć o wydaniu mojej powieści. Już sobie wyobrażałam tę sławę, te piniondze - a tu nagle zderzenie z rzeczywistością. Notatki (których zdążyłam już napisać jakieś dwadzieścia stron A4) wpadły w ręce przyjaciółki, studiującej obecnie polonistykę.

Poryczała się ze śmiechu.

To był prawdziwy cios dla mojej artystycznej duszy. Jak ona mogła?!


Zdruzgotana i załamana, z rozbitym na setki kawałków sercem (a jeden z odłamków wpadł w oko Kaja... Stop, nie ta bajka!) i jeszcze bardziej poranioną (mentalną żyletką) duszą wyrwałam z jej krwiożerczych szponów potencjalne źródło mej chwały i bogactwa i z dostojeństwem wyszłam z pokoju.

Ważne jest to, że moja niegdysiejsza wielka miłość okazała się zwykłym cielęcym, szczenięcym czy tam krowim zauroczeniem - jeden pies (łapiecie? Ach, jestem taka zabawna...).


Dostrzegłam wady swojej powieści. Jednocześnie po raz pierwszy nie zraziłam się do tego i zaczęłam wszystko od początku poprawiać. Dla mnie jest to pewna oznaka walki z samą sobą, ponieważ nienawidzę zmieniać w swoich opowiadaniach istotnych szczegółów - wtedy praktycznie wszystko trzeba napisać od początku. A jednak zebrałam się w sobie. Pierwszy sukces!
Kolejne na liście jest zaprzestanie obgryzania paznokci. No ale jeśli udało mi się dostrzec własne błędy i jeszcze znaleźć chęci (małe, ale jednak), by je poprawić, to muszę sobie i z tym poradzić.


14 komentarzy:

  1. O ja, gratuluję, porze, jak ja tak bardzo chciałabym mieć Wena, zazdroszczę, no, ale się nie przyznam, ciii...
    Kiedyś słyszałam, że najlepiej odstawić powieść na rok i później wrócić do niej i sprawdzić, czy nadal ma sens. I choć wydaje się absurdalne (jak można czekać rok???!!?one?!eleven), jest okropnie prawdziwe - niedawno odkryłam, że moje notatki z gimbazy wcale nie dostaną Nobla, nie mówiąc już o ich wydaniu. :<
    Hm, i może to dlatego nie piszę? Bo każdy pomysł okazuje się oklepany, a usiłując jak najbardziej odbiegać od schematu, tworzę zwyczajną ironię? No, ale skoro masz chęć na posiedzenie nad tym, to jak najbardziej życzę powodzenia! :D
    Btw, grasz na skrzypcach?

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. I tak nawiasem, bo nie wiem, czy ta informacja cokolwiek wniesie, choć opublikowałaś to 5 dni temu, blogger wyświetlił mi to na tablicy dopiero teraz. Spisegggg?!

      Usuń
    2. To czekanie rok faktycznie może mieć sens... Z drugiej strony mnie wystarczy wrócić do rozdziału po tygodniu i już widzę błędy - co by było, jakbym miała 52 razy tyle czekać?!
      Na skrzypcach nie gram, aczkolwiek bardzo bym chciała. Gram za to na gitarze klasycznej, pianinie i flecie poprzecznym. A skąd pomysł z tymi skrzypcami?

      Opublikowało mi się przez przypadek parę dni temu, ale właściwa publikacja nastąpiła dopiero wczoraj, więc bądź spokojna, blogger nie planuje zamachu na nasze życia (chyba).

      Usuń
    3. Ja głupia sklerotyczka sama nie pamiętam już, co piszę. xD
      To ze skrzypcami to był cytat ze Shreka 2, mówił to bodajże Osioł gdy był kuniem.

      Usuń
    4. A już myślałam...! Choć blogger to stworzenie szczególnie irytujące, dlatego nawet by mnie to nie zdziwiło. ;D

      Usuń
  2. Jezu, to tak bardzo ja. Aż musiałam skomciać. Pamiętam, jak w gimbazie wczesnej, wieki temu, pisałam opowieść kryminalno-fantastyczno-miłosną, zafascynowana Zmierzchem i tego typu potworami. Jaka byłam zachwycona moim geniuszem. Niedawno to coś przeczytałam i o mało nie padłam ze śmiechu, jakie to było straszne. :D
    Także ten, dochodzę do wniosku, że pisanie powieści to ciężki kawałek chleba, ale podziwiam, że zachciało ci się to poprawiać, ja bym dawno rzuciła to w cholerę. Ale może kiedyś cię znajdę na półce w Empiku!
    I powiem w sekrecie — zaprzestanie obgryzania paznokci jest łatwiejsze niż poprawianie absurdów i kilometrowych dziur logicznych własnego dzieła. Tru story.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Taka powieść na podstawie Zmierzchu, hmm. Hmm. Dobra, skomentuję to tylko tak, że ja Zmierzch czytałam kiedy nawet nie wiedziałam, że każdy głupi może pisać bloga, więc nawet nie wpadłam na pomysł pisania jakichkolwiek fanfików. Może to i lepiej...
      A swoje dzieło zamierzasz kiedyś pokazać światu czy jest tak straszne, że można umrzeć (ze śmiechu lub rozpaczy, nie wiem)?
      Cóż, sama z chęcią zobaczylabym swoją książkę na półce, najlepiej od razu wśród bestsellerów (choć dziś ten tytuł już nic nie znaczy), to jest w zasadzie moja motywacja, kiedy nie chce mi się poprawiać swoich bazgrołów.

      Usuń
  3. Grunt, że chcesz się doskonalić. I w ogóle skończyłaś swoje opowiadanie. Mogę zliczyć na palcach jednej ręki, ile tforów udało mi się dokończyć... trudno.
    Podziwiam za chęć do samodoskonalenia się. Niestety. U mnie, z każdym kolejnym rokiem zapału do tego coraz mniej, co powoli zaczyna mnie przerażać. Tragiczne, nie tylko teraz, ale i potem, kiedy obudzę się z ręką w nocniku za jakiś rok z przerażeniem w oczach: ale jak to, jaka matura?
    Pozdrawiam,

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Doskonalić się chcę, ale opowiadania nie skończyłam. Dotarłam mniej więcej do rozdziału piątego, w którym tak naprawdę zaczyna się właściwa akcja, ale teraz zbieram materiały na temat przeprowadzania śledztwa w Polsce.
      Do tej pory żadnego opowiadania nie skończyłam, więc Ty możesz mimo wszystko pochwalić się lepszym wynikiem.
      Również pozdrawiam.

      Usuń
  4. Jak obiecałam, wracam z komputerem.
    Tak się zastanawiam, czy walnąć jeden długi komentarz pod tym postem, czy podzielić i kulturalnie zostawić też pod innymi.
    No dobra, nie będę taka leniwa, podzielę :)
    "Komcianie" to w sumie całkiem dobry sposób na reklamę ;) dotąd z karalną ignorancją nie zaglądałam do Ciebie, chociaż znalazłabym Cię pewnie przez bloga antler albo Chemical Rainbow. A tak, ciekawa byłam kto jest na tyle szalony, że zajrzał do mnie i proszę, znalazłam całkiem fajnego bloga :P
    Bardzo lubię takie pamiętniki internetowe. Wraca mi wiara w nasze pokolenie, okazuje się, że nie tylko ja jeszcze się ostałam normalna (chociaż nie wiem, czy nie określam się tym mianem zbyt pochopnie...). Kurczę, umiesz pisać o codziennych sprawach w taki sposób, że chce się to czytać. Aż mnie wzięła refleksja nad własną pisaniną, że za często piszę o niczym i za często się użalam, no nic, poprawię się w kolejnych notkach... może...
    Dobra, co ja właściwie robię, już wracam do Ciebie! Podziwiam to, że w ogóle coś napisałaś od początku do końca, przynajmniej masz nad czym pracować. Mnie się to nigdy nie udało, mojej sławnej w ciemnej stronie internetów Kici nie licząc, ale to się kwalifikuje tylko na spalenie na stosie. A ostatnio to już w ogóle, miałam nawet pomysł, ale po marnych trzech stronach porzuciłam moje opko, bo rosło tak koślawe stylistycznie, że nie potrzeba mi było nawet upływu czasu żeby to dostrzec. ("Iduś, znowu pierdzielisz o sobie..." - powiedział głos w mojej głowie)
    Pracuj nad swoim tworem, może jeszcze będziesz sławna ;)
    Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  5. Hej,
    Twój blog został pomyślnie dodany do katalogu, przepraszam za zaistniałe niedogodności z regulaminem.
    Pozdrawiam i życzę weny :)

    OdpowiedzUsuń
  6. Witka!
    Spokojnie, młoda, znajdziesz jeszcze wenę i siłę by sklecić coś więcej niż fragment "Bosz, moje życie nie ma sęsu woah" itp. Jak czytam takie rzeczy to czasem nie wiem czy komentować. W sensie zaczynają itp nawet sam prolog, ba, sam opis i pomysł mnie wciąga i co? Nic.
    Porzucam bloga, podów: brak weny, czasu itp, itd.
    Ale powieść to grubsza ryba. Wiem co mówię, sama do szuflady mam kilka skończonych ale trzeba być wytrwałym jak i sprawiedliwym. Trzeba pracować nad sobą, to jest jak postanowienie noworoczne, tylko, że na dłuższy czas niż pierwsze 10min Nowego Roku...
    Także mam nadzieję, że jak skończysz tą storię, podzielisz się nią gdzieś^^
    Co do up wyżej z ff o Zmierzchu polecam, przecie tak się rozsławiło 50 twarzy greya (które pierwotnie było ff o Belli wkraczam między nekro- i zoofilię huehue, z szacunkiem dla storii)
    Kłaniam siem i więcej wiary w siebie ♥
    ps. pracuj nad sobą, to najlepsze wyjście! nie przejmuj się krytyką ale się ustosunkowuj (nie dostosowuj), ma ona przecie na celu kształtować twój talent itp itp

    OdpowiedzUsuń
  7. Hej, Abbey ;)
    Od kwietnia na twoim blogu nie ma nowego postu, mam nadzieję, że go nie porzuciłaś. Proszę o odpowiedź w przeciągu dwóch tygodni, czy nadal oczekujesz oceny, w przeciwnym razie będę musiała wystawić odmowę.
    Pozdrawiam, Forfeit ;)

    OdpowiedzUsuń
  8. Abbey ocena Twojego bloga [96] pojawiła się już na niebieskim-piorem.blogspot.com, pozdrawiam i przepraszam, że tyle czekałaś ;)

    OdpowiedzUsuń