11. Już nie ma żartów - czyli liceum się zaczęło

Od dawien dawna nic tutaj nie pisałam (więc macie kota błagającego o wybaczenie). Najpierw były egzaminy gimnazjalne, później koniec roku szkolnego i latanie wte i wewte z gimnazjum do liceum, bo wszystkie papiery trzeba załatwiać, potem jeszcze odbieranie księgi absolwenta... Niby w wakacje mogłam coś napisać, ale postanowiłam odpocząć trochę od Internetu (hahaha, ale kłamię, oglądałam na okrągło Sherlocka i durne koty na YouTube’ie).

O wakacjach nic nie będę pisać, nie po to tu jestem, żeby zanudzać Was swoimi arcyciekawymi i śmiesznymi opowieściami o tym, jak to zgubiłam się z koniem w lesie, będąc niecały kilometr od stajni. Nie. Wróciłam, bo chciałam komuś w końcu z satysfakcją coś oznajmić. Jestem w liceum! I to świetnym, dwujęzycznym (niemieckim, oczywiście), do którego chciałam się dostać najbardziej na świecie. Jasne, że nie jest lekko, ale po moim gimnazjum wszystko wydaje się znacznie łatwiejsze. Na dodatek po raz pierwszy od... no, po prostu po raz pierwszy jestem czyimś ulubionym uczniem. Nigdy się nie domyślałam, jakie to miłe uczucie, kiedy na języku polskim jako jedyna dyskutuję z nauczycielem, a on mi potem za to wstawia piątkę do dziennika (!).

Jestem zadowolona nie tylko z poziomu nauczania, ale też z atmosfery. Nie wiem, jak w innych klasach, ale w mojej wszyscy profesorzy wykładają nam swoje przedmioty z pasją i zaangażowaniem, tak że nawet do znienawidzonej matematyki zaczęłam pałać może nie miłością, bądźmy realistami, ale z pewności sympatią – chociaż funkcje trygonometryczne wciąż są dla mnie zmorą, dla większości klasy pewnie też. Ach, właśnie! Piszę o nauczycielach, a przecież bardzo duży wpływ na to, jak postrzegamy szkołę, mają jej uczniowie. W każdym razie muszę przyznać, że mi się poszczęściło. Trafiłam na klasę, w której są dojrzałe, inteligentne osoby. Oczywiście są dwa, trzy kwiatki dosyć, hm, inne, ale to mi nie przeszkadza, bo w tak małej grupie są nieszkodliwe, poza tym nawet się lubimy. Klasa jest kameralna, osiemnaście osób spośród których jedna to Niemka, która przyjechała na roczną wymianę, a druga to Austriaczka, która również przyjechała na wymianę, ale jedynie półroczną – najlepsze w tym wszystkim jest to, że Niemka (nie będę zdradzać jej imienia), z którą mocno się zakolegowałam, przychodząc do naszej szkoły, w ogóle nie znała języka polskiego. Dlatego spędzając wspólnie czas, możemy wiele się od siebie nauczyć. Taka cudna symbioza.

Dzisiejszy post był bardziej na poważnie niż dotychczasowe – dobra, nie oszukujmy się, był całkiem na poważnie – ale doszłam do wniosku, że nie każde zdanie musi być pełne sarkazmu i kolokwializmów. Wydaje mi się również, że z tego wyrosłam, nawet gdy czytam swoje notki sprzed paru miesięcy, pierwsze co mi przychodzi na myśl to: „Na bora liściastego, jakim ja byłam durnym dzieciakiem”. Cóż. Życie.

Na dzisiaj koniec, nic więcej z siebie nie wykrztuszę.

Beta ~ Alicja